Hiç birşeyden keyif almayan sürekli somurtgan insanlar vardır etrafımızda. Onlara
merakla bakmışımdır hep. Nasıl olurda birşeylerden keyif almazlar?
İnsana kapsamlı bir hayal dünyası verilmişken neden bunu kullanmazlar.
Neden karamsarlık dışına çıkmazlar hiç bir zaman.
Evet sanırım onlardan biri oluyorum. Hayal dünyam çöküyor bazen.
Bugün sonkez mi kullandım onu. Yoksa devamı gelicek mi?
Otobuste gelirken Yann Tiersen'in La Valse d'Amelia parçasını dinlerken özgürdüm.
Kanatlarım yoktu ama gördüğüm uçsuz bucaksız gökyüzünde salınıyordum adeta.
Gözlerimi kapattığımda bir kuş imsali oradan oraya uçuyor yeryüzüne bakıyordum
. Gökkuşağı bana ayak uyduruyordu.
Renkleriyle sarmalıyordu beni.
Etrafımda kocaman bir yörük oluşturmuş beni yönlendiriyolardı.
Eh tabi kelebeklerin güvercinlerin benimle ettikleri gökyüzü dansına ne demeli.
Denizde yüzüyormuş gibi sonsuz gökyüzünde bir oraya bir oraya uçuyordum.
Kanatlarım yoktu ama gökkuşağının her bir rengi kalbimin en ücra köşelerinden tutunmuş
beni sallıyorlardı gökyüzünde .
Bunu hissediyordum.
Kalbimden tutan kuşak renkleri yanımda uçuşan kelebekler ile bire bir sıralanıyordu.
Yüzümü yeryüzüne çevirdiğimde bir kızın otobüs penceresinden bana baktığını görüyordum. Bakışlarıyla takip ediyor bana el sallıyordu ruhuyla.
Acı öfke olmayan hırs mutluluk klavuzu hepsi o gözlerdeydi.
Kaçmak istedim o yüzden. Uçtum uçabildiğim kadar.
Hayır yüzdüm gökyüzü denizinde
Hemde saatlerce. Ne kadar uzağa gitmem gerekiyorsa gittim.
Tekrar o bedendeydim.
Neden gidemiyordu hayalgücüm öteye toplayamıyordum bile kelimeleri daha düzgün.
Çalan o çalgının ne olduğunu bilmesemde gidemediğim hayal dünyamın
kapılarını açıyordu bana duyduğum ses.
Hem huzur verici hem de öfkelendirici.
Uçuşum sona ermişti.
Dünya düzenine oturuyordu.
Belki hayal dünyamda istediğim kadar uçamasamda kelimelerin ötesine geçmeyi arzuluyorum.
Dans ettiğim her bir sözcüğe kocaman değerler bindirdiğimde Uzaklara kadar götürebilecekler
beni kimsenin olmadığı dünyalara habersizce taşıyacaklar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder