Uzun bir süreden sonra yeniden yazmak geliyor içimden.
Kimseyle konuşamadıklarımı kelimelere dökmek istiyorum.
İlk kar düştü bugün..
Zaman geçiyor.
Kalbim de gene bir isim yok.
Yıllar geçiyor sanırım yaşlanıcam ve kimse olmayacak.
Kimse dokunamayacak kadar uzak kalbime.
O yollara giriyorlar ama kalbime ulaşmadan geri dönüyor bir çoğu.
Karın düşüşü 10.25 civarları yanımda kimsecikler yokken soluksuz hızlı adımlarla bir yolculuktaydım.
İsterdim..
ilk kar düştüğünde elinden tutup sonsuza kadar düşücek olan tüm karları adıyabileceğim birini.
Kör sevgili habersiz çağın tekliflerinden,
Zambak bir aşk düşlüyor.
Her seferinde düşüncelerimi çok dolduğumda çok mutsuz hissettiğimde dökerdim yazılara.
Bugün sanırım çok karışığım. Kötü mü hissediyorum bilmiyorum ama boşluktayım gibi. Canım çok yanıyor ama gamsız gibi davranmaya çalışıyorum.
Umursamıyormuş gibi.
Hangi yolculuk geri getirir paylaşılan eksik sevgileri?
Göçmeden şu dünyadan bir babamı görmek isterim.
Ya da isteyeceğim daha güzel birşey varsa bir aşk büyüsü yansıtmalıyım beyaz perdeye içi kıpırdaşsın seyircilerin .
Eski karanlık sahneler girmesin düşlere.
Kimse kalmamış.
Yapay yeşilliklerin yürek burkan sessizliğinden gitmişler.
Biz ise türlü çeşit hayvanlara dokunuyoruz.
Saygısız- Acımasız.
Olmalı yanımda en güzel dokunaklı sevgiler.
Evet bin türlü dert tasa var ağrı var başımda ama kalbim boş.
Evet güven adında bir duygu eksik bünyemde yarım bırakıp giden baba yüzünden evet birçok eksikliğim var
ama yüreğimin anlamsız atması daha acımasız.
Robot gibi yaşamak mesela.
Kime yazıyorum bunları.
İlk kar düştüğünde kimi düşüneceğim?
Aldığım her bir nefesin anlamını kim arttırıcak.
Minnettarım...
Kapansın sahne.
