Karanlıklar

En dip duyguların ortaya çıktığı anlar..

Ben hep en çok karanlıktan korkmuşumdur. Işıksız tek bir an düşünemiyorum sanırım. Karanlığın en güzel yanı tüm her şeyi gizlemesiydi. Her şeyden kastım hatıralar, yüzler , simâlar vs vs. Geriye bir tek sesler ve bastırılamamış yoğun duygular ortaya çıkıyordu. İşte bu da kötü yanlarından bir kaçı :)

En güzel korku sahnelerinde karanlık hep ön plandaydı. Çünkü kötülükte iyilikte karanlığı mesken ediniyordu kendine. Karanlıktan korkmalı mıydık? Demiştim ya ; oldum olası korktum lâkin ne zaman sinirlensem kızsam üzülsem karanlığa sığındım. Sanırım bu yaptığım nankörlüktü. Karanlığa sırtımı çeviriyor onu kullanıyordum. Mutsuzken ya da bu hayatta ''en sevdiğimi'' özlüyor iken hep karanlıkta çözüm aradım. Zifiri karanlıkta. Ama mutluyken ve karanlık hayatıma girdiğinde ondan hep kaçtım. Bir yabancı gibi korktum. Onu kötü gün dostu ilan edip uzaklaştırmıştım. O ise kin tutmayıp ne zaman başım sıkışsa bana kollarını açıyordu. Özür dilerim. Elimde değil senden kaçamamak. Şu an bile yazdığım her bir satırı yaktığım masa feneri ile yazıyorum. Korkularıma engel olamasada satırlarım duygularıma tercüman oluyordu. 

İzlemek için indirdiğim dizi elektrik gidince sona ermişti. Beni önce anı defterime daha sonra da kitabıma itecekti. Kütüphaneden yeni aldığım ''Becca Fıtzpatrick'' in kitabını okumak için birazdan yatağıma geçeceğim.

Ve engin hayali dünyana yolculuk yapacağım. 

Belki de gün yüzüne çıkmamış en gizli yönüdür karanlığın hayali dünyalar :)